Sta stil, en laat je maar vallen

Sta stil, en laat je maar vallen.

We spelen ons mooiste leven.
Soms kan het nodig zijn, te kijken of de rol die we spelen nog wel bij ons past.
Want is het niet zo, dat we vast houden aan overtuigingen en angsten omdat het veilig voelt?
Om ons te verstoppen,
Of om er achter te verschuilen.
Om te denken dat we nu eenmaal zo zijn.
Dat we dit zo geleerd hebben.
We zo gegroeid zijn.
Maar is dit NU de waarheid?
Is dit wie we NU zijn?
Wat gebeurt er als we deze waarheid eens tegen het licht houden.
Is dan jouw verhaal de waarheid nog.
Vraag jezelf,
Ben ik nog bang voor mijn angsten.
Geloof ik nog in mijn bellemeringen.
En wie zou ik zijn zonder dit alles.
De enige manier om daar achter te komen is...

Stil te staan
En je te laten vallen

Laat je maar vallen.
Niet in een diepe put.
Val in de liefde.
In een donzige roze wolk van onvoorwaardelijke liefde.
En als je daar zo ligt,
Doorvoel je overtuigingen en angsten.
Kijk ze aan,
Accepteer ze,
Laat ze smelten in je hart.
Zodat ze jou liefdevol los kunnen laten.
Om ruimte te maken voor het nieuwe.
Hoor jouw waarheid aan,
Luister aandachtig,
Trek het in twijfel.
Herschrijf jouw waarheid waar nodig,
Zodat je haar geloofd.
Haar voelt,
Omdat het jouw waarheid is.

En als je dan weer opstaat,
Kwetsbaar, maar heler dan ooit.
Los van oordeel.
Zachter, liefdevoller.
Dan, lieve jij, dan kan je met een open hart het leven weer uitdagen.

Ik ben er klaar voor,
Jij ook?

Liefs Wilma ♡

Hulp nodig? Ik help je graag.